Rozdzial 32

Justin

Nacisnąłem łokciem na klamkę, i pchnąłem drzwi kolanem, by wejść do środka niosąc ze sobą reklamówki z zakupami. Gdy znalazłem się już w środku, oparłem się o drzwi by je zamknąć i ruszyłem do kuchni. Nie spodziewałem się tam Chloe, miała leżeć w łóżku i się z niego nie ruszać.

-Daj, pomogę- podeszła do mnie z zamiarem zabrania mi zakupów, ale ja po prostu podszedłem do stołu i tam je zostawiłem.

-Miałaś leżeć w łóżku.
-Zaraz tam wracam.

-No to już- ściągnąłem z siebie kurtkę i pocałowałem Chloe w czoło. –Chcesz rozchorować się jeszcze bardziej? – Miała na sobie moją szarą koszulkę i białe zakolanówki, do tego stała na płytkach na boso. Nie reagowała na moje słowa.

-No cholera jasna.- powiedziałem bardziej do siebie niż do niej i złapałem ją w pasie. Tak jak stała, podniosłem ją i ruszyłem z nią do salonu.

-Justin, co Ty robisz?- złapała się za moje dłonie, które spoczywały na jej brzuchu, by się przytrzymać.

-Jeżeli nie rozumiesz, to pokaże Ci o co mi chodzi.- położyłem ją na kanapie w salonie i przykryłem kocem. –Masz tu leżeć, zrozumiano? A jak coś chcesz, od razu mów. Masz ochotę na kakao?- nie skomentowała, tylko uśmiechnęła się i pokiwała twierdząco głową.

-Przepraszam, jeśli popsułam Ci plany- powiedziała, gdy byłem już w kuchni. Nie zdążyłem odpowiedzieć, a Chloe znów zaczęła kichać.

-Już Ci Skarbie mówiłem, że nie miałem ochoty jechać bez Ciebie.– zaczęła smarkać w chusteczkę, bełkocząc coś pod nosem. Siedziała cicho, aż mleko nie zagotowało się. Chwyciłem za gorący kubek i leki, i poszedłem do salonu.

-Nie zostawiłbym Cię tu samej, Kochanie- usiadłem obok niej, a Chloe ostrożnie zabrała ode mnie gorący kubek. Przygryzła wargę, przytykając nos do napoju.

-Mam cały nos zatkany- powiedziała jak mała dziewczynka, robiąc przy tym śmieszną minę. Uśmiechnąłem się gdy spojrzała na mnie lśniącymi oczami.

***

Leżeliśmy na kanapie oglądając telewizję. Wtulony byłem w jej plecy, obejmując ją w pasie. Nie zwracałem uwagi na to co leci, i Chloe chyba też była średnio zainteresowana filmem, bo co chwilę się wierciła. Nic nie mówiłem, ale śmieszyło mnie to. Wierciłem nosem w jej włosach, a Chloe ocierała się o mnie nogami. Wzięła nagle pilota i wyłączyła telewizor. Odwróciła się w moją stronę i się we mnie wtuliła obejmując mnie w pasie. Nie spodziewałem się tego.

-Co jest, Skarbie? Film przestał Cię interesować?

-Justin, możemy porozmawiać?- spojrzała na mnie, lekko się uśmiechając.

-Jasne, coś się stało?

-Nie, nic. Opowiesz mi coś?

-To znaczy?- położyła głowę na moim torsie i wzruszyła ramionami.

-Cokolwiek. Coś, czego o Tobie jeszcze nie wiem.

-Chyba wiesz o mnie wszystko co trzeba- przełknąłem ślinę, na myśl o Bradzie, ale szybko ją od siebie odsunąłem. To nie rozmowa na teraz..

-Masz jakieś historie z Twojego dzieciństwa, o których jeszcze nie wiem? Lubię jak opowiadasz. Opowiesz?

-Dobrze, myszko. Jeśli chcesz- uśmiechnąłem się i pogłaskałem ją po włosach. Znowu na mnie spojrzała, poprawiając się wygodnie.

-Masz może jakieś ukryte talenty?

-Sam nie wiem, chyba żadne. W dzieciństwie uczyłem się jedynie grać na gitarze, fortepianie i skrzypcach- zaśmiałem się, gdy zobaczyłem jej reakcję. Patrzała na mnie szeroko otwartymi oczami, zadzierając do góry głowę.

-Naprawdę? Nie widziałam Cię nigdy, żebyś na czymś grał.

-Na tych dwóch pierwszych jeszcze coś potrafię, ale skrzypce nigdy mi nie szły. To nie było dla mnie, ale mama lubiła gdy grałem.

-Zagrasz coś kiedyś?

-Jeśli będziesz chciała.

-Jasne, że tak! Wow, nie podziewałam się- jej pełne podziwu oczy powodowały, że cały czas się uśmiechałem. –Maddie też grała?

-Tak. Jest bardzo muzykalna, po mamie. To ona kontynuowała moją naukę po jej śmierci. Ale później zbuntowałem się. Nie chciałem grać.

-Przestałeś zajmować się muzyką?

-Byłem Maddie wdzięczny, próbowała zastąpić mi mamę. Ale to było niemożliwe. Nie chciałem tego do siebie dopuścić.

-A tata?- nie lubiłem tematu ojca. Mimo, że ostatnio nawiązaliśmy kontakt, i tak nie miałem ochoty o nim gadać. Ale chciałem jej powiedzieć. Wiedziałem, że mogę.

-Po śmierci mamy nie miał dla nas czasu, kiedyś już o tym wspominałem. Nie interesował się tym. Nie namawiał mnie do grania. Nie namawiał mnie do niczego. Dla Maddie też nie miał czasu, ale ona wiecznie go usprawiedliwiała. Kłóciliśmy się przez to. Z dnia na dzień coraz więcej. Teraz wiem, że było jej ciężko. Robiła dla mnie wszystko. Zastępowała mi i matkę i ojca. A ja tego nie doceniałem.

-Maddie Cię kocha.

-Ja ją też- odpowiedziałem szybko, a Chloe uśmiechnęła się.

-Jesteś też urodzonym sportowcem. Pamiętam doskonale ten mecz koszykówki.

-Ja też doskonale go pamiętam- uśmiechnąłem się do niej. –Wtedy pierwszy raz Cię pocałowałem, od dawna się czaiłem. – Chloe zaśmiała się a ja nachyliłem się, żeby ją pocałować.

-Justin, nie chcę Cię zarazić- próbowała mnie od siebie odepchnąć. Zaczęła się śmiać, gdy zacząłem całować ją po całej twarzy. Po policzkach, nosie, i po szyi. – Justin- siadła szybko, sięgnęła po chusteczki ze stołu i znów zaczęła kichać.

-Powinnaś zasnąć.

-Nie zasnę.

-Chodź, spróbuję Ci w tym pomóc.- położyła się z powrotem obok mnie, przytulając się do mnie gorącym policzkiem. Zacząłem głaskać ją po włosach i nucić jej do ucha.

-Będziesz mi śpiewał?

-Nie wiem czy się do tego nadaje.

-Uwielbiam twój głos- zaśmiałem się na jej słowa. Zamknęła oczy miarowo oddychając. Potrzebowała snu.

Chloe

Czułam się już o wiele lepiej i nie potrafiłam usiedzieć w miejscu. Katar prawie całkiem przeszedł, tabletki zaczęły działaś od razu gdy zasnęłam. Justin dał się w końcu przekonać, żebyśmy coś porobili. Siedział właśnie naprzeciwko mnie i tłumaczył zasady gdy w szachy.

-A co jeśli wygram?

-A myślisz, że wygrasz?

-Po prostu chce się upewnić, czy warto.- Justin uśmiechnął się, przygryzając wargę i przyglądając się planszy. Miał zamiar mnie rozproszyć?

-No dobrze. W takim razie, jeśli wygrasz..

-Wtedy ja wybiorę nagrodę- przerwałam mu, a on się zaśmiał. Próbowałam być poważna, ale też się uśmiechnęłam.

-A jeśli to ja wygram?

-Zrobię co będziesz chciał- przygryzłam wargę, a Justin pokazał zęby w uśmiechu. Wyciągnął w moim kierunku rękę, a ja odpowiedziałam mu poważnym ściśnięciem dłoni. Na szczęście tata kiedyś coś mi tłumaczył, i nie było tak, że nie wiedziałam kompletnie nic. Jakąś wiedzę na temat tej gry miałam, i raz udało mi się szczerze wygrać z Samem. Co prawda wieki temu, ale nie zamierzałam się poddawać. Nie po tak poważnym zakładzie. Gra toczyła się o wszystko, albo o nic. Justin wykonał pierwszy ruch, a ja szybko, lecz po dokładnym zastanowieniu odpowiedziałam. Naciągnęłam lekko bluzkę i nachyliłam się, opierając o łokcie.

-Wiem co robisz, ale to Ci się nie uda. Nie tym razem.- wykonałam swój następny ruch, a Justin w reakcji przymrużył tylko oczy. –Zaczynam mieć wątpliwości.

-Tak?- odpowiedziałam nie spoglądając na niego. Skupiałam się na grze

-Co do twoich umiejętności.

-Zacząłeś się bać?- na moje słowa zaśmiał się. Spojrzałam na niego, i przyłapałam, że jednak nie może powstrzymać się, żeby nie spojrzeć mi w dekolt. Spodobała mi się ta gra, i szło mi naprawdę nieźle. Przypominały mi się wieczory z tatą i bratem sto lat temu. Mama zawsze denerwowała się, gdy musiała wołać nas dziesięć razy na kolację. Justin próbował mnie cały czas zagadywać. Rozśmieszał mnie, co nie pozwalało mi się momentami skupić.

-Szach, i mat!

-To nie możliwe!- Justin zaśmiał się, a ja odsunęłam się z krzesłem od stołu. –Tyle brakowało. –Pokazałam na palcach malutki odstęp – Miałeś farta. – Justin podszedł do mnie i podniósł mnie, przerzucając mnie sobie przez ramię.

-Justin, puść mnie. Co Ty robisz?

-Wygrałem zakład, pamiętasz?- klepnął mnie w tyłek a ja zaśmiałam się. Dokładnie wiedziałam co ma na myśli. Postawił mnie nagle na ziemi i obydwoje spojrzeliśmy na drzwi.

-Heeeeej, jesteśmy?- spojrzeliśmy na uśmiechniętą Maggy.

_______________________________________________

po pierwsze, to ten rozdział chciałam zadedykować @JusslikaShipper

wracaj słonko do zdrowia :*

I PRZEPRASZAM, ŻE ROZDZIAŁ TAKI KROTKI, ALE JESTEM CHORA I ROBIŁAM CO MOGŁAM, ŻEBY W OGÓLE GO NAPISAĆ, MAM NADZIEJĘ, ŻE ZROZUMIECIE <3