Rozdzial 51

Zaczynałam się już po woli denerwować, w tym domu nic nie można było znaleźć, i kompletnie nic nie leżało tam, gdzie powinno. Mimo, że Sam miał Ashley, nie potrafił sobie beze mnie poradzić.

-Na co masz ochotę?

Czekałam na odpowiedź Justina, ale nie przestawałam szukać jakiegoś garnka, lub najzwyklejszej na świecie patelni. W szafce na ich starym miejscu stał kosz na śmieci, zresztą cały pełny. Bałam się, że jeżeli go dotknę, coś z niego wyleci. Mimo, że nie powinnam tam się tego spodziewać, otworzyłam szafkę nad zlewem. Zamknęłam na chwilę oczy i pokiwałam niedowierzająco głową. Co garnek robił pośród talerzy…Obawiałam się, że nie poznam odpowiedzi. Stanęłam na palcach by po niego sięgnąć, ale poczułam w pasie dłonie Justina. Odwróciłam się, i podziękowałam uśmiechem, gdy podał mi to czego chciałam. Osunął sweterek z mojego ramienia i pocałował mnie delikatnie, gdy nalewałam do garnka wody na makaron.

-Spaghetti?

Nie odpowiedział mi, więc postanowiłam go w tym wyręczyć.

-Twoje spaghetti zawsze.

Odwróciłam się w jego  stronę i złożyłam szybki i króciutki pocałunek. Justin uśmiechnął się z niezadowoloną za bardzo miną i wrócił do stołu, grzebać dalej w swoim komputerze. Wiedziałam tylko tyle, że chodzi o jakieś auta, ale nie chciałam więcej wypytywać.

-Sprzątałam tutaj dwa dni temu, a kuchnia wygląda, jakby przeszło przez nią tornado. Gdzie można położyć sól?

-Tutaj.

Odwróciłam się, i zobaczyłam, że Justin przysuwa w moją stronę pojemniczek z solą. Uśmiechnęłam się i zabrałam potrzebną mi przyprawę.

-Gdzie on w ogóle jest?

Ściągnęłam z nadgarstka gumkę do włosów i zaplątałam je w najwygodniejszego na ziemi koka.

-Może miał coś do załatwienia. A gdzie Ashley?

-Wiem, że miało nie być jej na weekend. Chyba pojechała do rodziny.

Miałam dość tych poszukiwań. Jeśli w szafce gdzie powinien być makaron nie ma makaronu, to poddaje się. Chwyciłam  za telefon i usiadłam naprzeciwko Justina. Gdy na niego spojrzałam, zauważyłam że mi się przygląda. Wydawał się być jakiś zdenerwowany, ale nie dziwiło mnie to aż tak bardzo. Od kilku dni znosiłam jego zachowanie.

-Nie odbiera. A zawsze ma telefon przy sobie.

Wykręciłam numer jeszcze raz. Justin przymknął lekko laptop i nachylił się do mnie.

-Najwidoczniej nie może odebrać. Pomogę Ci szukać tego makaronu.

Wstał i podszedł do kredensu. Otworzył pierwsza lepszą szafkę i wyciągnął z niej opakowanie.

-Widzisz? Nie ma problemu.

Podszedł go kuchenki z zamiarem chyba dokończenia za mnie obiadu. Ale zastanawiało mnie dlaczego Sam nie odbiera. Kto jak kto ale on nosił telefon przy sobie. Przynajmniej od jakiegoś czasu. Co takiego ważnego mógł robić?

-Zaczynam się martwić. Może coś się stało? Nie mówił, że dziś nie będzie go w domu. A Wiedział, że ja będę.

Justin podszedł i kucnął między moimi nogami. Zabrał mi telefon z ręki i odłożył do na stół. Złapał moje dłonie w swoje i uśmiechnął się lekko. Nie wydawało mi się jednak, że to szczery uśmiech.

-Nic mu nie jest, okej?

-Ok. Jeszcze minutę temu w to wierzyłam. A ty skąd możesz to wiedzieć. Rozmawiałeś z nim? Wiesz gdzie jest?

Justin wstał i usiadł na swoje miejsce.

-Niepotrzebnie się martwisz na zapas.

-Tak jak ty?

Spojrzał na mnie bez żadnych emocji. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi z mojej strony. Po chwili dotarło do mnie jednak, że to był cios poniżej pasa. Doskonale wiedziałam jakie Justin ma powody do tego by się o mnie martwić. Przecież przeżyłam to na własnej skórze. A jedynym powodem do zmartwień Sama, to chyba bałagan w kuchni. Tak mi się przynajmniej wydawało.

-Może zadzwonię do Ash.

Chciałam wykręcić jej numer, ale Justin szybko złapał mnie za rękę.

-Nie dzwoń. Chcesz, żeby i ona się martwiła? Może zaraz wróci.

Spojrzałam za okno i stwierdziłam, że pogoda się poprawiła. Ale nadal było okropnie zimno i ślisko. Zdałam sobie sprawę, że sama siebie nakręcam, wmawiam sobie, że coś musi się stać. Uśmiechnęłam się i wróciłam do gotowania. A Justin do grzebania w komputerze. Jednak gdy się odwróciłam, przyłapałam Justina na tym, że mi się przygląda. Szybko wrócił wzrokiem na ekran.

-Ashley poprosiła mnie, żebym jej pomogła w niespodziance dla Sama. Na ich rocznice. Miała wrócić w poniedziałek, ale będzie dzień wcześniej. Jest tym strasznie podekscytowana.

Woda właśnie się zagotowała, więc włożyłam do niej makaron. Podskoczyłam lekko, gdy usłyszałam jak Justin głośno zamknął laptopa. Podszedł do mnie i wyłączył gaz.

-Musze Ci to powiedzieć..

-Powiedzieć co?

Widziałam w jego oczach strach. Już miałam powiedzieć, żeby tego tak nie przedłużał, ale otworzył usta.

-Musimy jechać na tor. Sam ściga się dziś z Alex’em.

Zamarłam na sekundę. Zamrugałam kilka razy oczami, gdy zakręciło mi się w głowie. Nie docierało do mnie, co właśnie usłyszałam. Justin złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę drzwi.

***

Wysiadłam z auta i trzasnęłam drzwiami. Mimo tak okropnej pogody, była tu cała masa ludzi. Najgorsze to, że pośród niej był Sam.

-Chloe, zaczekaj!

Poczułam jak Justin łapię mnie za ramię, ale wyrwałam się prawie biegnąc.

-Nie rozumiem dlaczego nie powiedziałeś mi od razu!

-Nie mogłem.

-Nie mogłeś!..

Zaczęłam przepychać się przez tłum ludzi. Wiedziałam, że Justin idzie tuż za mną. Zaczęłam biec, gdy usłyszałam głos dziewczyny przez megafon. Miałam ochotę wbiec na środek i przerwać to wszystko. Stanęłam jednak jak wryta, gdy usłyszałam startujące piski opon. Stałam przy samej barierce patrząc jak obydwoje ślizgali się na tafli lodu. Odwróciłam się do Justina i schowałam głowę w jego uścisku. Objął mnie, a ja miałam ochotę zacząć płakać. Tak strasznie chciałabym zatrzymać czas. I wyciągnąć go z tego. Usłyszałam nagle wielki hałas i odwróciłam się, otwierając z przerażenia usta. Puściłam się Justina, i nachylając się pod barierką wbiegłam na tor.

-Chloe!

Chciałam jak najszybciej znaleźć się przy wmiażdżonym w ścianę aucie, ale poczułam dłonie Justina w pasie.

-Puść mnie do cholery!

-Powinnaś tu zostać.

Chciałam się wyrwać, ale nie miałam najmniejszych szans. Machałam tylko nogami w powietrzu, gdy Justin podniósł mnie, niosąc w przeciwnym kierunku niż chciałam.

-Justin!

Krzyczałam, ale zachowywał się jakby tego nie słyszał. Gdy byliśmy już za barierką postawił mnie na ziemi, mocno do siebie przytulając. Zaczęłam uderzać pięściami w jego klatkę piersiową, ale nie reagował. Trzymał mnie mocno i głaskał mnie po głowie. Łzy zaczęły mi spływać po policzkach. Musiałam się poddać, nie miałam tyle siły. Odwróciłam głowę w stronę tego całego zajścia, przyglądając się ludziom przy samochodzie Sama. Facet w zielonym kombinezonie otworzył drzwi, a Sam wyleciał z środka na ziemie. Zwijał się z bólu, ale żył. Uspokoiłam się całkowicie, oddychając szybko. Oparłam głowę o tors Justina i zamknęłam oczy. Poczułam ogromną ulgę.

-Wszystko będzie dobrze, Chloe. Zabiorą go do szpitala, zanim pojawi się tu policja.

***

Usiadłam na skraju łóżka, uśmiechając się do brata. Na całe szczęście miał tylko lekko rozwaloną głowę, od uderzenia w kierownice. Lekarz twierdzi, że miał cholernie wielkie szczęście, że nie rozwalił sobie czegoś jeszcze.

-Przyniosłam Ci coś do jedzenia. Sama nie przepadałam za jedzeniem tutaj.

Uśmiechnął się i podniósł się na rękach, opierając o wysoki stos poduszek.

-To moja wina. Ja nie kazałem Justinowi nic mówić. Dlatego nie powiedział Ci na początku. Jest świetnym przyjacielem.

Spuściłam wzrok na swoje palce, bawiąc się nimi. Nie chciałam teraz o tym rozmawiać. I w sumie nie byłam na Justina aż tak bardzo zła. Cieszyłam się, że nie skończyło się to żadną większą katastrofą.

-W porządku. Mam zadzwonić do Ashley?

Sam złapał mnie szybko za dłoń i spojrzał na mnie przestraszonym wzrokiem. Pokiwał przecząco głową.

-Ja to zrobię. Powinna dowiedzieć się ode mnie.

Uśmiechnęłam się i przytaknęłam. Rozluźnił się i oparł wygodnie o poduszki.

-Gdzie Justin?

-Był rano, ale spałeś. Powinni Cię jutro wypuścić. Pojadę teraz do niego, dobrze?

Pocałowałam Sama w policzek i wyszłam z sali. To miejsce doprowadzało mnie do białej gorączki. I znajdowało się na ostatniej pozycji najbardziej okropnych miejsc.

***

Justin otworzył mi drzwi, a ja weszłam do środka lekko się do niego uśmiechając. Nie wiedziałam w sumie jak mam się zachować. Ale Justin był jakby smutny i zły w jednym.

-Z Samem wszystko dobrze. Miał strasznie dużo szczęścia, jutro powinien wyjść.

-To super.

Ruszył do salonu, a ja ruszyłam za nim. Chciałam zapytać czy wszystko w porządku, ale wskazał dłonią, żebym usiadła na kanapie. Siadł obok mnie i splątał swoje dłonie.

-Musimy porozmawiać.

-Nie jestem zła, jeśli chodzi Ci tą sprawę. Rozumiem, że Sam Cię o to prosił. Oby dwoje chcieliście mnie chronić.

Uśmiechnęłam się, ale Justin spojrzał na mnie przerażony.

-Nie chodzi o to. Chloe, my..

-My..co?

Przyznam, że serce zaczęło mi trochę walić, a Justin schował twarz w dłoniach. Nie chciał na mnie spojrzeć, wpatrywał się teraz z szklankę na stole. Zaczynałam się bać.

-Chloe, my nie możemy być dłużej razem.

-Co?

Wstałam z kapany przerażona. Nie docierało do mnie to co właśnie usłyszałam. Justin także wstał i stanął naprzeciwko mnie. Podniosłam na niego wzrok.

-Tak będzie lepiej.

-Lepiej? Dla kogo lepiej? Justin co ty mówisz, zwariowałeś?

Czułam, że zaczęły drżeć mi ręce. Nie mogłam zapanować nad głosem. To wszystko mi się śniło.

-Dla Ciebie. Gdyby nie ja..

-Justin, ale ja Cię kocham.

-Chloe nie masz pojęcia, jak cholernie to dla mnie trudne. Ja już oszalałem z miłości do Ciebie. Nie wyobrażasz sobie jak mocno Cię kocham. Dlatego powinienem pozwolić Ci odejść. Ja tylko utrudniam Ci życie! Nie mogę zapewnić Ci takiego życia na jakie zasługujesz. Bycie ze mną jest niebezpieczne. Nie mogę pozwolić na to, żeby znowu coś Ci się stało. Nie zniósł bym tego.

Zamknęłam oczy głębiej oddychając. Ja naprawdę nie wierzyłam w to co słyszę. Zdałam sobie sprawę, że było naprawdę masę kłopotów, ale we dwoje zawsze z nich wychodziliśmy.

-Poradzimy sobie. Zawsze jakoś dawaliśmy radę.

Chciałam złapać go za dłoń, ale cofnął rękę. Poczułam ogromny ból w sercu. Jakby rozrywało się na miliony części.

-Nie rób tego. Nie zniósłbym twojego dotyku… Życie beze mnie będzie prostsze. Zależy mi na twoim bezpieczeństwie.

-A nie zależy Ci na mnie?! Justin to nie może się stać! Nie możesz być tak samolubny!

Miałam ochotę uderzyć go w całej siły. Poczułam jak łzy szybko zleciały mi po policzku.

-Proszę Cię nie płacz..

-Zostaw mnie..

Odsunęłam się, gdy Justin zrobił krok w moim kierunku.

-Zasługujesz na kogoś lepszego..

Czułam, że przez płacz nie mogę złapać oddechu. Odwróciłam się i ruszyłam w stronę wyjścia.

-Chloe!

Nie chciałam już słyszeć jego głosu, ani na niego patrzeć. Wyszłam na zewnątrz, próbując złapać trochę świeżego i lodowatego powietrza. Czułam, że się duszę. Zamknęłam oczy, gdy usłyszałam huk rozbijającego się o płytki szkła. Zaczęłam biec. Nie chciałam tu być. Chciałam zniknąć.

________________________________________

JEŚLI ZNALAZŁY SIĘ BŁĘDY, PRZEPRASZAM, ALE ZAZNACZAM, ŻE TO JESZCZE NIE KONIEC TEJ CZĘŚCI !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! POJAWI SIĘ JESZCZE JEDEN ROZDZIAŁ :* JEŚLI SIĘ PODOBAŁO, LICZĘ NA KOMENTARZ :*******