Rozdzial 24

Złapałam za klamkę drzwi wyjściowych, ale poczułam, że ktoś już je ciągnie. Spojrzałam w górę i zobaczyłam, że Luke puszcza mnie pierwszą. Uśmiechnęłam się i wyszłam na zewnątrz, ale Luke nie miał zamiaru wejść. Puścił klamkę i drzwi same się zamknęły. Staliśmy naprzeciwko siebie, aż w końcu to on odezwał się pierwszy.

-Cześć

-Cześć. – atmosfera była trochę taka dziwna, Luke też nie był taki jak zawsze. – Dawno cię nie widziałam. Jak to możliwe, że ciągle się mijamy. – uśmiechnęłam się i pokazałam ręką na szklane drzwi. Przecież obydwoje tu tańczymy. Fakt – ostatnio jest mnie tu tyle, że wcale. Ale mimo wszystko dobrze go zobaczyć.

-Może w sumie i dobrze. Nie wiem nawet czy mogę z Tobą rozmawiać.- był jakby zły albo smutny. Może coś pośrodku. Nie patrzył na mnie w ogóle, jeździł wzrokiem po wszystkim co było dookoła, ale na mnie nie spoglądał. Jasne było, że to co właśnie powiedział, odnosiło się do Justina.

-Jasne, że możesz. To moja sprawa.- i w końcu spojrzał na mnie. I też lekko uśmiechnął. Ale tak minimalnie. –Ale teraz muszę już lecieć. Spieszę się, przepraszam.- no tak, przez niego omal nie zapomniałam, gdzie się tak spieszyłam.

-Tak, jasne. Nie ma sprawy.- uformował usta w cienką linię i złapał za klamkę. – W takim razie do zobaczenia.

-Do zobaczenia- uśmiechnęłam się, żeby może jakoś go pocieszyć i gdy wchodził już do środka, zbiegłam szybko po schodkach. Zapięłam płaszczyk i owinęłam się chustą. Było dosyć zimno. Wsadziłam w uszy słuchawki i puściłam muzykę, chowając telefon razem z rękoma w kieszenie. Nie skupiałam się nawet na piosence. Leciała jakaś pierwsza lepsza, losowo wybrana. Z każdym krokiem bałam się coraz bardziej, nie wiem co mi odwaliło, żeby zgadzać się na to spotkanie, ale teraz w grę nie wchodziło wycofanie się. Jak Justin się dowie.. zagniewa się na śmierć. I na tą myśl nagle zwolniłam kroku. Prawie, że stanęłam. Chcę już do Justina. Mogłam już siedzieć w jego aucie, powitana jego uśmiechem z długim pocałunkiem. Zamknęłam oczy i ruszyłam dalej. Idę tam i koniec. Chcę się dowiedzieć co ma mi do powiedzenia.. Stanęłam nagle, ściągając szybko słuchawki. Stałam na środku jezdni na pasach, a po każdej mojej stronie trąbił samochód. Nie zdałam sobie nawet sprawy, że weszłam na jezdnie. Spojrzałam na budynek, do którego zmierzam. Założyłam szybko kosmyk włosów za ucho i pośpiesznie zeszłam na chodnik. Odwróciłam się jeszcze, widząc jak samochody zaczynają z powrotem swoją jazdę i wszystko wraca do normy. Brakowało tu tylko Justina. Zawsze wyciągał mnie z kłopotów i już raz uratował mnie, zanim wpadłam pod samochód. Uśmiechnęłam się sama do siebie na wspomnienie naszego drugiego przypadkowego spotkania. Gdy byłam cała zmęczona i spocona, bo zachciało mi się biegać, a on i tak odprowadził mnie pod dom. Przerwałam te myśli stając przed budynkiem, gdzie kiedyś znajdowała się siłownia. Teraz stara, ponura i opuszczona. Weszłam niepewnie do środka. Było dość ciemno, światło padało jedynie przez zabrudzone szyby na kilka sprzętów do ćwiczeń. Nic tu pewnie nie miało już prawa działać. Na środku stał duży ring, który po części też był oświetlony. W smudze światła unosiło się tylko tysiące pyłków. Kurz to w ogóle jedyna rzecz jaka się tu ruszała, oprócz mnie. Ruszyłam przed siebie patrząc jak zostawiam po sobie ślady na drewnianej, skrzypiącej podłodze. W sumie można by to jeszcze odratować. Zrobić tu coś nowego albo nawet odbudować tą siłownie. Poczułam nagle zapach tytoniu. Serce zaczęło mi szybciej bić, nie mialam odwagi odwrócić głowy, chociaż nie wiedziałam skąd dochodzi smród.

-Przyszłaś.- odwróciłam się z szybkością światła. Siedział w rogu pomieszczenia, ale widać mu było tylko buty wysunięte przed szereg i spalonego prawie papierosa. Serce prawie mi stanęło, gdy rzucił go na ziemie i wstał, żeby dokładnie zagasić go podeszwą. Mimo wszystko podłoga była drewniana i nie chciał stworzyć pożaru. Ruszył w moją stronę ukazując całą swoją sylwetkę w świetle. Nie oddychałam przez sekundy, gdy podszedł do mnie, a jego dłoń boleśnie powoli zmierzała w kierunku mojego policzka. Zamknęłam oczy i zacisnęłam zęby , gdy przejechał kciukiem po mojej skórze.

-Dzień dobry, Skarbie. Cieszę się, że Cię widzę.- Otworzyłam oczy, patrząc się na niego. Doskonale zapamiętałam jego twarz. Pamiętam ją gdy znalazłam się z Maggy na wyścigach. Złapał mnie za ramię, a ja odwróciłam się i ujrzałam tą samą uśmiechającą się twarz co teraz.

-Czego chcesz?- nie spuściłam głowy, ale wzrok odwróciłam. Miał takie fałszywe spojrzenie.

-Dobrze cię zapamiętałem. Chociaż, wyładniałaś. Ale buźkę dalej masz tak nie wyparzoną jak miałaś. I Justin sobie na to pozwala?. – na język cisnęło mi się mnóstwo epitetów jego osoby, ale nie miałam odwagi. Chciałam wyjść stąd cała. Jeśli w ogóle dopuszczona była taka opcja.

-O tym mieliśmy rozmawiać?

-Co prawda to prawda. Widzisz? Nawet są sprawy, w których się zgadzamy.- uśmiechnął się mierząc moją sylwetkę, przygryzając przy tym wargę.- Nie mogę powiedzieć ci wszystkiego, bo byłoby za kolorowo, ale..- przeciągnął ostatnie słowo, zamyślając się.-Widzisz, Justin to świetny kierowca. Zrobił co zrobił, ale do przewożenia takich ładunków nadawał się jak nikt. Mimo wszystko musiałby chyba ponieść konsekwencje, nie sądzisz? Może się przyłączyć do nas, a po pewnym czasie zostanie mu wybaczone. Dużo Mała nie wiesz, ale.. Twój facet może to naprawić.

-Justin nie wybaczy ci tego, co zrobiliscie Hannah.

-Dziwka sama się pchała- słysząc jego słowa, wyrwałam z jego mocnego uścisku swoją dłoń. Zdenerwowało go to. Złapał moją twarz w dłoń i ścisnął policzki. Zamknęłam oczy, gdy przybliżył swoją twarz do mojej zdecydowanie za blisko.

-I na tym się nie skończy. Możesz być pewna. Ale nie będziemy walczyć z tym w nieskończoność. Żeby nie odbiło się to na kimś, kto znaczy dla Justina wszystko.- zaśmiał się i nachylił się nade mną. Poczułam jak po moim policzku spływa łza, gdy jego usta dotknęły mojej szyi. Poczułam jego język i zaczęłam się wyrywać. Nie miał zamiaru robić nic więcej. Puścił mnie. Ale jego śmiech był obrzydliwy.

-Chyba nic tu po mnie. W takim razie do zobaczenia na wyścigu. Mam nadzieję, że się pojawisz, Skarbie- na jakim do cholery wyścigu? O czym on mówił – Justin ci nie mówił?- widział to chyba po moim wystraszonym wyrazie twarzy. – Życzę mu powodzenia.- zaśmiał się i wyszedł. Jakim do cholery wyścigu? Łzy niekontrolowanie zaczęły mi spływać po twarzy. Nie chciałam tu siedzieć, potrzebowałam świeżego powietrza. Ruszyłam biegiem do drzwi. Obejrzałam się dookoła, gdy byłam już na zewnątrz. Nigdzie go nie było. Dlaczego w ogóle chciał rozmawiać o tym ze mną? Nie rozumiałam..Zaczął nagle dzwonić mój telefon. Bałam się odebrać bardziej niż spotkania z Bradem.

-Cześć, Kochanie. Gdzie mam Cię odebrać?

-Ehm, nie trzeba, wrócę do domu sama.

-Ale.. jestem już w mieście. Umawialiśmy się, że Cię odbiorę.- nie chciałam teraz z nim być. Chciałam się wypłakać i pobyć trochę sama. Może to strach. Przecież i tak musze z nim o tym porozmawiać. – Chloe?

-Jestem- ocknęłam się – No dobrze, może..- spojrzałam na budynek i od razu ruszyłam dalej. Jak najdalej stąd. –Będę pod galerią. Musiałam coś kupić.

-Dobrze. Za dziesięć minut będę.- rozłączyłam się i wsadziłam telefon do torebki. Galeria była na szczęście trzy minuty stąd na pieszo.

Wsiadłam do samochodu ściągając chustę, która wydawała mi się śmierdzieć papierosami.. Justin uśmiechnął się do mnie, nachylając się w moją stronę. Jego pocałunek rozluźnił nieco strach w moim brzuchu. Uśmiechnęłam się. Mimo wszystko cieszyłam się, że jest obok.

-Jak trening?- pomijając kolejny krwotok z nosa, wszystko okej, ale nie miałam zamiaru mu o tym mówić. Nie chciałam, żeby przejmował się bardziej niż za pierwszym razem.

-Dobrze. Fajnie było w końcu wrócić. – uśmiechnęłam się, a on odpowiedział tym samym.

-Zabieram Cię do siebie, mam dla Ciebie coś- zmienił temat, kładąc dłoń na moim kolanie. Cieszył się.

-Przepraszam, ale jakoś źle się czuje. Mógłbyś zawieść mnie do mnie?- tak strasznie się czułam kłamiąc go. Nie chciałam go kłamać..

-Przez chwilą mówiłaś, że wszystko w porządku. Chloe, coś się dzieję?

-Po prostu gorzej się dziś czuje, ale to nic poważnego. Wszys..

-W takim razie zostanę z Tobą – przerwał mi, a ja tylko się uśmiechnęłam. Całą resztę drogi wpatrywałam się w szybę. Męczyło mnie to udawanie. Zatrzymaliśmy się pod moim domem, a ja szybko wysiadłam z auta. Justin poszedł w moje ślady. Weszłam do domu, rzucając wszystko w przedpokoju.

-Zrobić ci coś do picia?- nie odpowiedziałam tylko odwróciłam się w jego stronę.

-Kiedy miałeś zamiar powiedzieć mi, że znów się ścigasz?- wyszło to ze mnie jakoś samo. Nie chciałam dłużej udawać. Justin patrzył na mnie z przymrużonymi oczami.

-Skąd wiesz o wyścigu?

-Obiecałeś! Przecież dobrze wiesz, że chodzi mi tylko o Ciebie!

-Wiem. Doskonale wiem i dlatego nie miałem zamiaru się ścigać. Skąd o tym wiesz?- był zły. Ale miałam to w dupie, ja też byłam zła.

-Po prostu wiem! Tylko szkoda, że nie od Ciebie!

-Brad..- powiedział bardziej sam do siebie niż do mnie. Szybko poszło.- Widziałaś się z nim? Widziałaś się z Bradem?- nie odpowiedziałam, tylko przełknęłam głośno ślinę. Przysunął się do mnie, krzycząc. Był wściekły.-Czy ty oszalałaś? Mówiłaś kurwa, że więcej tego nie zrobisz..

-A ty mówiłeś, że więcej nie pojedziesz w tych głupich wyścigach!

-Co ty sobie myślałaś, co?

- A ty co sobie myślałeś?! Przecież on nie odpuści. To będzie się ciągnęło. Mam tego dosyć. Mam dosyć tej sytuacji i jego. Nie chcę się ciągle zastanawiać, kiedy w końcu coś ci zrobi, albo coś ci się stanie na tym głupim torze! Nie chce już o tym myśleć, chcę żeby było normalnie!- łzy zaczęły mi spływać, po policzkach, a Justin zacisnął na to powieki.

-On prędzej weźmie sobie na celownik ciebie. Jedyne jaką krzywdę może mi zrobić, to skrzywdzić ciebie. I doskonale o tym wie. O to mu chodzi. A Ty jak na zawołanie robisz to, co on chce. I to ty się narażasz, nie patrząc na mnie!

-Co mam zrobić? W takim razie powiedz mi co mam zrobić! – ja też krzyczałam. To nie była w sumie rozmowa. Oby dwoje przekrzykiwaliśmy się nawzajem.

-Nic!- złapał mnie za ramiona, i za mój podbródek, żebym na niego spojrzała. – To ja mam chronić ciebie. Ale ty tylko robisz mi na przekór.

-To może jest na to tylko jedno rozwiązanie..- powiedziałam dużo spokojniej i wyrwałam się z jego uścisku.. Te słowa nie chciały ze mnie wylecieć, i po chwili żałowałam ich..

-Przestań pieprzyć, Chloe!- złapał mnie za nadgarstek, przyciągając do siebie. Objął mnie, całując w głowę. Chciałam wydostać się z jego objęć, ale Justin kurczowo mnie trzymał. Zaczęłam płakać. Zaczęłam go od siebie odpychać. Zachwiałam się, gdy nie obejmował mnie już tak mocno.

-Mówiłeś, że dasz sobie z tym spokój..- mówiłam spokojnie, ale byłam trochę zapłakana.- Że więcej nie pojedziesz w żadnym głupim wyścigu. Nie rozumiesz, że się martwię? Robisz same niebezpieczne rzeczy. Nie bądź samolubny, ja też tu do cholery jestem!- zaczęłam prawie że krzyczeć. Justin chciał złapać mnie za rękę, ale szybko ją zabrałam.

-Nie rozumiesz? Jeśli nie pojadę, on może coś zrobić. Chuj ze mną, nie chcę, żeby coś się stało Tobie! A jak mam Ci to zapewnić, jak Ty nic mi nie mówisz! – miałam już dość tych krzyków. Chciałam zatkać uszy jak mała dziewczynka.. –Przecież ten skurwysyn mógł ci coś tam zrobić. Jak pomyśle…- przeczesał dłonią po włosach i odwrócił się. Uderzył otwartą dłonią w ścianę i z powrotem odwrócił się w moją stronę. – W ogóle nie dbasz o swoje bezpieczeństwo!

-Nic mi nie jest!- chciałam mu przerwać, ale chyba jeszcze bardziej go tym zdenerwowałam.

-A co gdyby nie!?- stał tak blisko i krzyczał. Nie widziałam go jeszcze takiego.

-Przestań się tak zachowywać! Nie obronisz mnie przed całym światem, ja też dam sobie radę!

-To Ty jesteś całym moim światem- powiedział nagle całkiem spokojnie. Spojrzałam na niego zaszklonymi oczami. Ocknęłam się po dłuższej chwili. Spuściłam wzrok.

-To dlaczego tak robisz? Wiem co jest dla mnie dobre.. –nachylił się, a ja podniosłam wzrok. Był tak blisko.

-Bo chcę cię obronić przed wszystkim co złe. Ale ty musisz mi na to pozwolić. Mimo wszystko. Bo Cię kurwa kocham, Chloe. Rozumiesz?

 ________________________________________________

HEEEEJ, O TO JESTEM Z NOWYM ROZDZIAŁEM. NAPISAŁAM WAM GO SPECJALNIE NA ŚWIĘTA I POWIEM WAM, ŻE PISAŁO MI SIĘ BARDZO FAJNIE. POSZŁO MI NAPRAWDĘ SZYBKO, AŻ SIĘ SAMA SOBIE DZIWIŁAM. :) MAM NADZIEJĘ, ŻE SIĘ PODOBAŁ I ZOSTAWICIE I JAKIŚ MALUTKI KOMENTARZ ! ;*

CHCĘ WAM TEŻ ŻYCZYĆ WESOŁYCH I POGODNYCH ŚWIĄT. ŻEBY SPEŁNIŁY SIĘ WASZE NAJSKRYTSZE MARZENIA, ZDROWIA, SZCZĘŚCIA, POMYŚLNOŚCI, DUUUUŻO PIENIĘDZY ;) I ŻEBY KAŻDA Z BELIEBER MOGŁA KIEDYS ZOBACZYĆ JUSTINA CHOCIAŻ JEDEN RAZ, SPEŁNIĆ TAKIE MARZENIE, I INNYM TEŻ TEGO ŻYCZĘ Z WASZYMI IDOLAMI :) KURCZĘ MOGŁABYM WAM SKŁADAĆ TYLE ŻYCZEŃ, ŻE BYŁYBY ONE DŁUŻSZE OD ROZDZIAŁU, ALE NIE CHCE WAS ZANUDZAĆ. JESZCZE RAZ ZDROWYCH I WESOŁYCH ŚWIĄT !

ASK

TWITTER