Rozdzial 3

Siedziałam w dużym holu i rozglądałam się po pomieszczeniu czekając, aż jasnowłosa dziewczyna odejdzie od wysokiego biurka. Była szczupła i miała długie nogi, zazdrościłam jej, że była taka wysoka. Trochę przestraszyłam się na myśl, że ona także ma uczęszczać do tego studia. Będzie godną rywalką i ma duże szanse na wygraną. Machnęła włosami do tyłu a ja ponownie skupiłam się na obrazie wiszącym obok drzwi. Nie wiem co przedstawiał i szczerze nie rozumiałam przesłania, ale za to ładnie komponował się z kolorem ścian. Poczułam wibracje w torebce i szybko wygrzebałam z niej komórkę. Na wyświetlaczu pojawiło się imię przyjaciółki, pospiesznie odebrałam.

-Hej Chloe, jesteś w domu?- po jej głosie słychać było, że ma dobry humor, z resztą odkąd spotyka się Dylanem bardzo często taki ma, promienieje i zaraża uśmiechem.

-Jestem w studio, muszę podpisać jakieś papiery.

-Przyjęli cię?!- była wyraźnie przejęta, cieszyłam się, że jej także zależy na tym, żebym się dostała.

-Jeszcze nic nie wiem. A dlaczego dzwonisz, coś się stało?

-Nie. Nudzi mi się i wpadłam na pomysł, żebyśmy wyskoczyły dziś na jakieś zakupy. Co Ty na to?- szczerze zaskoczyła mnie tym pytaniem, bo odkąd pamiętam Maggy nienawidziła  włóczyć się po sklepach.

-Ty i zakupy?- zaśmiałam się a Maggy zrobiła to samo.

-Pasuje Ci piętnasta?

-Pani Benson?- kobieta przy biurku uśmiechnęła się, przepraszając, że przerywa mi rozmowę.

-Maggy muszę kończyć. Jesteśmy umówione.

-To pa. Trzymam za Ciebie kciuki!- rozłączyłam się i szybko podeszłam do biurka. Kobieta, która za nim siedziała ubrana była w elegancki szary żakiecik i też była blondynką. Przez głowę przeleciała mi myśl, że może tu nie pasuję. Wyciągnęła z wyraziście zielonego segregatora kartki, które położyła na biurku i odwróciła w moją stronę.

-O tutaj- uśmiechnęła się do mnie i wskazała długopisem, gdzie mam złożyć brakujący podpis. – Naprawdę nie wiem, jak mogło nam to umknąć, bardzo przepraszam.

-To żaden problem. Mam tylko jedno pytanie? – odwróciłam kartę z powrotem w jej stronę i oddałam długopis. -Wiadomo może coś już może o liście przyjętych?

-Nie mam niestety takich wiadomości.- wsadziła kartkę na swoje miejsce i skupiła się na mnie. -Ale wiem, że listy do osób, które dostały się, zostały wysłane wczoraj. Myślę, że skoro kazano mi tu panią wezwać, została pani przyjęta. Po prostu proszę sprawdzić skrzynkę pocztową- kobieta uśmiechnęła się promiennie.

-W takim razie dziękuję, do widzenia.- poprawiłam torebkę i odeszłam od biurka.

-Do zobaczenia. – odwzajemniłam uśmiech i pośpiesznie wyszłam ze studia. Chciałam zadzwonić do Maggy, ale pomyślałam, że nie chcę zapeszać. Przemierzając parking szybko wygrzebałam kluczyli z torebki, chciałam jak najszybciej wrócić do domu.

-Chloe!- odwróciłam się i ujrzałam podbiegającego do mnie Luke’a.

-Hej, co tu robisz?- uśmiechnęłam się do Luke otwierając auto, ale chłopak oparł się o mój samochód, nie pozwalając mi otworzyć drzwi.

-Cieszę się, że Cię widzę, dobrze, że Cię złapałem.

-Coś się stało?

-Miałabyś może ochotę gdzieś dziś wyskoczyć?- w jego oczach widać było nadzieję. Zerknęłam na zegarek i na moje nieszczęście była dopiero wpół do dwunastej. Nie miałam ochoty na spotkania a poza tym byłam już umówiona z Maggy.

-Ehm..

-Nie daj się prosić, wyjdziemy na jakąś kawę, pogadamy?- przerwał i złapał mnie za ramię.

-Hmm, no dobrze.

-Trzynasta Ci pasuję?

-Okej. – jakoś nie umiałam mu odmówić.

-Świetnie, to do zobaczenia- dał mi szybko buziaka w policzek, i pośpiesznie ruszył w kierunku swojego samochodu po drugiej stronie parkingu. Zaskoczył mnie tym buziakiem. Wsiadłam do auta, jak najszybciej chciałam znaleźć się w domu.

Gdy tylko dojechałam, zaparkowałam auto przez domem i szybko pobiegłam do skrzynki na listy. Zaczęłam przekładać koperty i gdy znalazłam tą zaadresowaną do mnie, zamarłam. Patrzyłam na kopertę, jakby była zaczarowana a w środku znajdowało się tajemnicze zaklęcie zmieniające świat na lepsze. Wzięłam szybki i głęboki oddech, i niestarannie rozerwałam kopertę.

               BARDZO MIŁO POINFORMOWAĆ NAM, ŻE DOSTAŁA SIĘ PANI DO …

Złożyłam kartkę na pół i szybko pobiegłam do warsztatu, byłam pewna na sto procent, że Sam jak zawsze tam siedzi. Wparowałam do środka i ujrzałam Sama z Justinem, grzebiących coś przy aucie. Ale co robił tam Justin?

-Coś się stało?

-Dostałam się!- podbiegłam do brata i zawiesiłam mu się na szyję. Objął mnie w pasie i okręcił się.

-To świetnie. – postawił mnie z powrotem na ziemi i wziął ode mnie kartkę. Spojrzałam na Justina i poczułam lekkie ściskanie w żołądku, szczerze się do mnie uśmiechnął. Gdybym wiedziała, że tu jest nie wparowałabym tu jak wariatka.

-Ehm, przepraszam. Nie będę Wam przeszkadzać. – zabrałam od Sama list, a on wyjął z kieszeni wibrujący telefon. Odebrał, a ja pośpiesznie wyszłam z warsztatu.

-Chloe- Justin wykorzystał okazję, że Sam rozmawiał przez komórkę i szybko wyszedł za mną na zewnątrz.

-Hej. Gratuluję- wyciągnął dłoń w moim kierunku, ale był cały brudny od auta i szybko ją cofnął. Uśmiechnął się a ja odwzajemniłam gest.

-Dziękuję. – nerwowo założyłam kosmyk włosów za ucho, chociaż nie wiem dlaczego się denerwowałam. Ale tak jest zawsze gdy on jest w pobliżu, już zaczynało mnie to denerwować.

-Ślicznie wyglądasz- przygryzłam lekko wargę, uśmiechając się.

-Co tu robisz?- wskazałam na warsztat Sama.

-Naprawiamy auto. Uszczelka poszła i .. – przerwał i zdał sobie sprawę, że chyba nie za bardzo mnie to interesuję, a poza tym nie bardzo wiem o czym mówi. Obydwoje się zaśmialiśmy.

-Masz dziś czas? Może chciałabyś gdzieś pójść. Po prostu, jak przyjaciele.- tylko nie to.. oczywiście, że chciałam. Ale nie mogłam. Luke..

-Ehm, - nie wiedziałam co mam powiedzieć - Przepraszam, ale... umówiłam się już..- Justin przygryzł dolną wargę i zaczął bawić się kawałkiem materiału, który trzymał w ręce, zdawała się być nagle bardzo interesująca.

-No tak, jasne.

-Justin..

-Ok, rozumiem. Baw się dobrze.- wymusił uśmiech i odwrócił się, nie czekając czy mam coś do powiedzenia. Wszedł do warsztatu i rzucił szmatką w ścianę. Poczułam w żołądku ukłucie rozczarowania. Tak naprawdę chciałam się z nim spotkać. Bardziej niż myślał. Zakryłam twarz dłońmi i wzięłam głęboki oddech. Usłyszałam dźwięk smsa dochodzący z mojej tylnej kieszeni. To od Luke. 'Będę czekał przed galerią! Do zobaczenia piękna.'

                                                                                                      

***

Luke czekał już tam gdzie się umówiliśmy. Byłam średnio przekonana co do tego spotkania, zwłaszcza przez tą sytuację z Justinem. Chłopak chyba słyszał, że się zbliżam i szybko odwrócił się w moją stronę.

-Chloe!- wręczył mi dużą czerwoną róże, zaskoczył mnie tym. Przyłożyłam kwiat do nosa i mocno wciągnęłam do płuc powietrze, pachniała pięknie. Chciałam podziękować, ale Luke mnie wyprzedził.

-Masz ochotę coś zjeść?- w sumie jedyne co zdążyłam dzisiaj zjeść to jabłko, więc potaknęłam i ruszyliśmy w stronę baru.

Siedzieliśmy i piliśmy kawę, obiad był naprawdę smaczny, chodź nie zjadłam nawet połowy. Jakoś nie miałam dziś apetytu.

-Bardzo się cieszę, że się dostałaś. Fajnie, że będziemy mogli spędzać więcej czasu razem.- Luke trochę mnie przerażał narzucał chyba za duże tempo. Widzimy się dopiero drugi raz, wcale go nie znam.

-Też cieszę się, że się dostałam. To podobno bardzo dobre studio.

-Długo już tańczysz?

-Tak naprawdę to od dziecka. – chłopak uniósł brwi co miało znaczyć, że chyba go zaskoczyłam. Ale pozytywnie.

-Masz kogoś?

-Słucham?- miałam napić się kawy, ale gdy byłam już milimetr od szklanki zatrzymałam się i popatrzałam na chłopaka.

-Masz chłopaka?- wcale nie zauważył, że to pytanie chyba nie było trafione. Nie chciałam rozgadywać się na temat mojego byłego związku. Nie chciałam go pamiętać, i jak do tej pory szło mi nieźle.

-Nie.

-Taka piękna dziewczyna i jest sama? Nie rozumiem tego..- uśmiechnęłam się tylko najprawdziwiej jak umiałam i pozostawiłam to bez odpowiedzi. Telefon Luke zaczął wibrować.

-Przepraszam, ale to ważne. Muszę odebrać, nie będziesz miała za złe?..

-Nie, nie. Jasne, idź.- uśmiechnął się i odszedł od stolika. Wykorzystałam okazję i szybko wykręciłam numer do Maggy. Na szczęście odebrała po drugim sygnale.

-Maggy, dałabyś radę być za piętnaście minut? Proszę, to dla mnie bardzo ważne!

-A gdzie jesteś?

-Nie daleko galerii.

-Wracam od Dylana, jestem nie daleko, a coś się stało?

-Nie. Tylko proszę cię, bądź jak najszybciej. Przed galerią!

-Ok..- chyba jeszcze coś mówiła, ale widziałam, że Luke wraca do naszego stolika, musiał zakończyć rozmowę. Wsadziłam komórkę do kieszeni, wiedziałam, że mogę na nią liczyć.

-Przepraszam Cię Lukę, ale przed chwilą dzwoniła do mnie przyjaciółka. Ma jakiś problem i będę musiała wyjść wcześniej niż zamierzałam.- Chloe co Ty robisz?! Jak ja mogę go tak kłamać..

-Dopiero co przyszłaś.

-Przepraszam, na prawdę…- chłopak przybliży się bardziej do stolika i złapał mnie za ręce.

-Chloe- spojrzał mi w oczy, a ja się trochę przestraszyłam. Mówił takim tonem, że bałam się co zaraz powie. Nie chciałam tego usłyszeć.

-Luke..- wyciągnęłam dłonie z jego dość mocnego uścisku.- To chyba za szybko się dzieje, nie uważasz..?- teraz już na pewno wiedziałam, ze spotkanie z nim to nie był dobry pomysł..

-Przepraszam, Chloe.. ja tylko..- nie dałam mu dokończyć bo nie chciałam tego wiedzieć.

-Jest już Maggy. Przepraszam Cię, ale muszę iść- powiedziałam i zaczęłam szukać w torebce portfela.

-Nie wygłupiaj się, ja zapłacę!- nie miałam zamiaru kłócić się o to kto ma zapłacić rachunek, więc po prostu pożegnałam się, chwyciłam torebkę i wyszłam. Miałam właśnie dzwonić do Maggy, ale zauważyłam ją po drugiej stronie ulicy. Pomachała do mnie i zaraz znalazła się przy mnie.

-Co się stało?- złapała mnie za rękę i wpatrywała się we mnie ze zmartwieniem w oczach.

-Po prostu musiałam stamtąd wyjść. Ten facet jest dziwny.

- Jaki facet?

-Ten, którego poznałam na przesłuchaniu. Mówiłam Ci- Maggy zaczęła się śmiać.

-Olej go. Powiedz lepiej czy się dostałaś!

-Dostałam się!- zaczęłyśmy piszczeć i cieszyć się.

-W takim razie musimy to oblać! Kupujemy jakieś dobre wino i idziemy do mnie. Zaproszę jeszcze Nadie i Mo, co Ty na to?

-Jesteś kochana, dziękuję Ci. – uściskałam ją i ruszyłyśmy do galerii

***

-Mówię Wam jest boski. Gdybyście go tylko zobaczyły na tym meczu, gdy ściągnął koszulkę- Nadie opowiadała o jakimś chłopaku, Maggy o Dylanie, wszystkie się śmiałyśmy i byłyśmy już trochę wypite. Co chwilę dolewałyśmy do kieliszków wino, a od śmiechu bolał mnie już brzuch.

-Ej, lubię to! Chodźmy potańczyć!- Mo wstała od stołu i podgłośniła radio. Wszystkie wstałyśmy i zaczęłyśmy się ruszać.

-Wiesz co? Myślę, że moja koszulka będzie pasowała do twoich kolczyków- Nadie podeszła do kanapy i wyciągnęła z torby błękitną bluzeczkę, którą kupiłyśmy na zakupach.  Tak się złożyło, że Nadie i Mo też były w galerii, więc od razu wszystkie przyjechałyśmy do Maggy. Ruda dziewczyna postawiła swój kieliszek na kominku i z trudem zdjęła koszulkę, którą miała na sobie. Była tak pijana, że ciężko było jej ustać prosto. Właśnie zakładała bluzeczkę Nadie i niechcący machnęła ręką w kieliszek. Widziałam jak szkło leci w moją stronę, ale mi także ciężko było zareagować w miarę szybko. Zawartość kieliszka w całości wylądowała na mojej bluzce. Zamiast chodź odrobinę się tym przejąć wszystkie zaczęłyśmy się śmiać.

-Chloe, Ty ubierz moją!- Maggy podała mi swoją koszulkę i szybko zabrałam się za przebieranie. Kręciło mi się w głowie i rozumiałam już, że rozebranie górnej garderoby nie jest w tej sytuacji takie proste. Jeszcze trudniejsze było ponowne ubranie. Usłyszałyśmy nagle głośne trzaśnięcie drzwiami. Odwróciłyśmy się i zdałyśmy sobie sprawę, że do mieszkania weszli Dylan z Justinem. Szybko naciągnęłam bluzkę, którą miałam do połowy ubraną. Mo ściszyła muzykę a Maggy chwiejnym krokiem podeszła do Dylana.

-Pukałem, ale słyszałem muzykę.- dziewczyna zawiesiła mu się na szyję i zaczęła coś markotać. Chciałam podejść do stołu ale potknęłam się o buty leżące na środku pokoju. Justin szybko do mnie podszedł i złapał w pasie. Nie widziałam już co dzieje się z Dylanem i Maggy, i nie wiedziałam czy pozostałe dwie dziewczyny nadal tu są, mogą uwagę skupiłam na przystojniaku przede mną.

-Przepraszam..- wybełkotałam i odepchnęłam jego dłonie starając się stanąć prosto.

-Nie przepraszaj, chyba nie powinnaś więcej pić.

-Co Ty tu robisz?

-Przywiozłem Dylana.

-Chyba lepiej będzie jak już wrócę do domu- zakręciło mi się w głowie a ziemia chyba lekko się zatrzęsła.

-Sam po Ciebie przyjedzie?

-Sam nic nie wie- wyminęłam go i podeszłam do kanapy, by zabrać z niej swoją torebkę i kurtkę.

-Odwiozę Cię.- z powrotem znalazł się obok mnie i widziałam, że był w gotowości,  żeby w razie potrzeby mnie złapać.

-Poradzę sobie..

-Dylan odwiozę Chloe, nie długo wracam.- słyszałam ja mówi do Dylana, ale ja nie miałam siły, żeby tłumaczyć się Maggy. Wyszłam za drzwi i znalazłam się na świeżym powietrzu. Justin trzasnął drzwiami i znaleźliśmy się sami. Tu było o wiele ciszej i słyszałam tylko jak pulsuje mi w głowie.

-Chodź!- otworzył mi drzwi od strony pasażera, a ja ledwo co wsiadłam do auta. Błyskawicznie szybko znalazł się za kierownicą. Gdy tylko samochód ruszył, świat za szybą znowu zaczął się zamazywać.

-Kręci mi się w głowie- położyłam dłoń na czole próbując zatrzymać wirowanie, ale to nic nie pomagało.

-Nie dziwię się. Chyba wypiłaś trochę za dużo- powiedział i delikatnie otworzył szybę z mojej strony, gdy poczułam świeże i zimne powietrze, zrobiło się trochę lepiej.

-To był mój pierwszy raz- nigdy wcześniej nie upijałam się do tego stopnia, szczerze prawie wcale nie piłam.

-Było aż tak źle?

-Co?- nie wiedziałam o co mu chodzi i za nic nie mogłam się teraz zmusić do myślenia.

-Na randce.- a, mówił o tym.

-Po pierwsze to to nie była żadna randka. A po drugie to chyba myślał, że jestem z tych, co..- brakowało mi słowa ale miałam na myśli, że trochę się zapędzał.

-Coś Ci zrobił?- spojrzał się na mnie i zamiast skupić się na drodze skupił się na mojej osobie. Jego ton był wyższy i dużo poważniejszy.

-Nie. Po prostu to zakończyłam. I nie musisz się o mnie martwić, bo niby dlaczego..- widziałam jak uśmiecha się pod nosem.

-Ta bluzka jest dużo ładniejsza- uśmiechnął się i spojrzał na moje ubranie. Rozumiałam, że nie podobał mu się mój styl ubierania, ale nie musiał tego walić tak wprost. Właśnie, pewnie widział jak niezdarnie próbowałam naciągnąć ją gdy zdałam sobie sprawę, że nie jesteśmy już same.

-Tamta ci się nie podobała? – spojrzał na mnie marszcząc brwi, ale uśmiech nadal dotrzymywał mu towarzystwa. No tak przecież tamtej nie widział. Gadam jak walnięta, chyba za dużo w ogóle mówię. Nie chcę wiedzieć co teraz myśli.

-Po prostu ładnie Ci w tym kolorze – spojrzałam na bluzkę bo nie pamiętałam o jakim kolorze dokładnie mowa. Jasny róż? Nie lubię różowego. Zaśmiał się a ja spojrzałam na niego i też zaczęłam się śmiać. Skręcił i wiedziałam, ze zaraz dojedziemy, więc postanowiłam wykorzystać jeszcze tą chwilę. Lubiłam się w niego wpatrywać, miał takie idealne rysy. Oczy miał prześliczne. W tej ciemności wydawały się być jak czekolada. Spojrzał na mnie i lekko się uśmiechnął.

-Robi się dziwnie. I nie podoba mi się to- nie wiedział o czym mówię i zrobił przestraszoną minę.

-Źle się czujesz?

-Zrobiłeś się jeszcze bardziej przystojniejszy, chodź myślałam, że to już niemożliwe. To chyba przez ten alkohol.– zdałam sobie sprawę, że nie powinnam tego powiedzieć. Wyszło to ze mnie bez zastanowienia. Złapałam się za głowę powstrzymując to kręcenie ale tym razem też nic to nie dało. Złapałam za klamkę i pchnęłam ciężkie drzwi. Zsunęłam się z siedzenia i stanęłam na ulicy chwiejąc się.

-Chodź- nie zauważyłam kiedy Justin znalazł się obok mnie. Złapał mnie i podniósł na ręce. Chciałam coś wymamrotać zaprzeczając, ale Justin wyprzedził mnie.

-Nie wiem czy jesteś w stanie zrobić to sama- w sumie byłam mu wdzięczna. Objęłam go za szyję i oparłam głowę na jego ramieniu.

-Gdzie masz klucze?- ocknęłam się i zdałam sobie sprawę, że moja torebka została w aucie. Justin wystawił do przodu rękę zadąć mi znać, że i torebkę i kurtkę zabrał. Wzięłam torebkę i wygrzebałam z niej kluczyki. Justin zabrał mi je i bez problemu odkluczył dom. Torebkę, klucze i kurtkę położył w przedpokoju i wszedł do kuchni.

-Na górze- wskazałam głową, gdzie mam pokój, a Justin bez problemu wszedł ze mną po schodach. Gdy znaleźliśmy się u mnie położył mnie na łóżku i zapalił lampkę nocną. Zsunęłam z nóg buty i zaczęłam rozpinać guzik od spodni.

-Zrobisz to jutro, idź spać- nie zaprzeczyłam i poddałam się. Chciało mi się spać. Zamknęłam oczy i poczułam ulgę. Słyszałam, że Justin otwiera okno. Po chwili znalazł się z powrotem obok mnie i pocałował mnie w czoło.

-Dobranoc

***

Obudziła mnie jasność w pokoju, otworzyłam oczy, ale szybko je z powrotem zamknęłam. Przez słońce nic nie widziałam. Podniosłam się na rękach i usiadłam rozglądając się po pokoju. Na szafeczce obok lampki stała szklanka z sokiem i dwie tabletki przeciwbólowe. Przypomniało mi się, że był tu Justin, i zaczęłam sobie wszystko przypominać. Ale ze mnie idiotka, co on sobie pomyślał.. Odkryłam się i zauważyłam, że spałam w ubraniach. Zwlekłam się z łóżka i sięgnęłam po tabletki. Tak strasznie chciało mi się pić, że w sekundę opróżniłam szklankę. Wstałam i ruszyłam prosto do łazienki. Zastanawiałam się czy Sam jest już w domu. Miał nocować u swojej dziewczyny. Ale chyba jeszcze go nie było. Było za cicho.

Prysznic to wszystko o czym dzisiaj marzyłam. Ubrałam na siebie szlafrok, a na mokre włosy owinęłam ręcznik. Gdy wyszłam z łazienki usłyszałam pukanie do drzwi, szybko zbiegłam na dół. Weszłam do kuchni i zobaczyłam w progu Justina. Nie spodziewałam się go, zrobiło mi się strasznie głupio przez wczorajszą sytuację.

-Hej, Sam prosił mnie, żebym przywiózł mu części. Zostawiłem je w garażu.- spojrzał na mnie a ja od razu się wyprostowałam. Złapałam za dół od szlafroku i próbowałam go zaciągnąć, miałam odsłonięte prawie całe nogi.

-Jak się czujesz?- uśmiechnął się, zauważając chyba moje zakłopotanie.

-Lepiej, dziękuję. Nie musiałeś..

-Musiałem.- przerwał mi. Uśmiechnął się znowu, a ja odwzajemniłam uśmiech. -To ja lecę, przekażesz Samowi?

-Zaczekaj.- podeszłam do niego chcąc by został jeszcze na chwilę. Był dużo wysoki, więc podniosłam wzrok chcąc coś z siebie wydusić. – Naprawdę dziękuję, i.. może.. chciałam..- uśmiechnął się bo widział, że nie wiem jak mam z siebie coś wydusić. Zdałam sobie sprawę, że jest serio w porządku i moje zachowanie jest bez sensu. Nie muszę się denerwować, po prostu go lubię.- Jeśli chcesz i jeśli ta propozycja jest aktualna, too..

-Chcesz mnie zaprosić na randkę?- uśmiechnął się szeroko, zgrywając się.

-To nie będzie żadna randka! A po drugie to Ty tego chciałeś, ja się po prostu zgadzam- uśmiechnęłam się a chłopak bliżej do mnie podszedł.

-Oczywiście, że aktualne. Będę po ciebie po południu, pasuję?- potaknęłam a Justin pocałował mnie w czoło. Lubiłam gdy tak robił, był taki słodki i kochany. – Do zobaczenia- uśmiechnął się i wyszedł z mieszkania. Z zadowolenia okręciłam się i klasnęłam w dłonie. Lubiłam go.

 _____________________________________

CZEŚĆ, OD RAZU NA WSTĘPIE CHCIAŁAM PRZEPROSIĆ ZA TO, ŻE TAK DŁUGO NIE DODAWAŁAM ROZDZIAŁU, ALE NIE WYCHODZIŁO MI. JESTEM Z NIEGO ŚREDNIO ZADOWOLONA, ALE MAM NADZIEJĘ,  ŻE WAM SIĘ SPODOBA KOCHANI.

PROSZĘ ZOSTAWCIE OPINIE W KOMENTARZU, JEST TO DLA MNIE BARDZO WAŻNE :)

PRZEPRASZAM WAS ZA WSZYSTKIE BŁĘDY I ORTOGRAFICZNE I JĘZYKOWE :)
5300 WYŚWIETLEŃ + 25 KOMENTARZY TO NOWY ROZDZIAŁ :* <3 

 JEŚLI CHCECIE SIĘ ZE MNĄ SKONTAKTOWAĆ, TO ZAPRASZAM:

TWITTER

ASK